Bir kaç esmer çocuğuz, hala oyunlar oynuyoruz.
Aklımız eriyor elbet sizin bu dünya işlerine.
Eriyor ermesine de sizin dediklerinize inanmıyoruz.
Söylemeyi hala önemsiyoruz.
Birkaç esmer çocuk olarak kentlerde buluştuk.
Oralarda sevdik birbirimizi, tanıdık, dost olduk.
Daha uzak dostlukları, özgürlükleri düşledik.
Düşlediğimiz özgürlük adına düşündük ne düşündükse.
Düşündüklerimizi büyütmek için okuduk elimize ne geçerse,
ne gelirse dinledik "kulaklarımızla",
görüntüler akıyordu "gözümüzün" önünde,
görmesek olmazdı.
Gördüklerimize susmadık,
bildirmek için seslenmeye karar verdik, o derin karanlığa...
Belki birileride açmıştı kulaklarını iç seslere.
Birileri birilerininkini duydu
duydu ve dost oldu,
beraber bir iş yapmaya karar verdi
bir yoldan beraber geçmek istedi
kendi yolunu sesini çoğaltarak,
işte biz bişey demek istemiyoruz!
retro dedik çünkü geriye bakmanın mühim olduğuna inanıyoruz.
monolog diyoruz
çünkü sınırları, yasaları, yalanları, bürokratları
fabrikaları, bankaları, cinayetlere susmayı, birilerine üstünlük kurmaya çalışanları, korkmayı ve daha pek çok yüklemeyi sevmiyoruz.
kendi kendimizle kavga edip duruyoruz.
işte bu ikisinden retro monolog doğdu. bu bir doğum sayılabilirse, ya da becerebilirsek doğurmayı.
retro monolog; çünkü bu 11 kişinin ve daha fazlasının monoloğunu, bu monoloğun tekrarındaki ortak duraklarını kayıt altına almaya karar verdik.
işte sizde buralardaysanız, camdan izlediğinizi düşünerek söylüyorum, uzak durmayın, yanaşın...
belki söylediklerimiz sizin monologlarınızada benziyordur...
